راز بقا فیلم متوسطی است. که فقط برای یکبار ارزش دیدن دارد ، به طور کل بیشتر فیلمهای کوتاهی که این روز ها ساخته می شوند یکبار مصرف اند . حسن راز ... دیدن ادامه ›› بقا این است که به دنبال فرم سازی باسمه ای نرفته و اتفاقا کارگردانی / دوربین و تدوین در خدمت روایتِ نسبتا ساده ی فیلم است و این از آن جهت خوب است که صالح علوی زاده به دنبال زور زدن برای دیده شدن نیست ( مثال نقیض این امر شنای پروانه ی کارت است که خود کارت بیش از بازیگرانش عطش دیده شدن دارد ) ولی بزرگترین چالش فیلم سرگردانی بین مکاتب سینمایی است فیلم در شروع سعی در ساختنِ یک کمدی سیاه را دارد چیزی شبیه فیلم های مک دونا و بیش از همه In bruges ولی در این امر موفق نیست جون اتفاقا ساختن این جنس از کمدی در سینما مستلزم دستیابی به یک فرمِ در خور داستان در نظام تصویری و کارگردانی می باشد که این فرم باید در فیلمنامه موجود باشد که در راز بقا نیست و با اغماض می توان گفت که این فرم فقط در گفتگو ایجاد شده که اتفاقا با بافت داستان و صحنه و بازی ها در تعارض است و در فیلم بیرون می زند . پس فیلم نمی تواند کمدی را که در پی اش می گردد را خلق کند و اتفاقا وقتی پیش می رود وضعیتش بدتر می شود و با ساختن یک ملو درام سعی در ایجاد یک سانتی مانتالیسم دارد که با رویکرد آغازینش متفاوت است.
شخصیت ها و موقعیت ها در برزخ واقع گرایی و یک کمدی نصفه نیمه معلق اند و این مشکلات بعدی فیلم را کامل می کند ، بازی های بد مخصوصا کارکتر مسعود که اصلا مشخص نیست کیست ( قاتل حرفه ای است ؟، مصرف کننده ی حرفه ایست؟ شارلاتان است ؟ این آرامش تصنعی اش در صحنه ی قتل از کجا می آید ؟ غذایش چرا گرم نمی شود ؟ چرا برای بار که آخر مایکرو فر را روشن میکند بلافاصله خانه را ترک می کند ؟ فقط قرار است خالق آمبیانس باشد یا یک شخصیت کول با نمک ؟ ) یا فرهاد آییش عزیز که بجای یک آلزایمریِ تریاکی شخصیتی روانپریش را خلق کرده یا کارکتر امید که بیشتر پر کن فضا است تا کنشگر ...
در هر حال صالح علوی موفق شده از هیچ ( فیلمنامه ی لاغر ) چیزکی بسازد ...
چیزکی که به یکبار دیدنش می ارزد اگر پهنای باندتان به اندازه ی کافی پهن باشد البته !