من این اجرا رو رو حساب تندیس و تقدیر جشنواره رفتم ولی با تصورات من خیلی فاصله داشت. از سالن مولوی بعید بود. نوشتن اجرا یک ساعت هست ولی نیم ساعته تمام شد. چیزی که آزاردهنده بود خنده های اغراق شده بعضی از تماشاگرها بود که با شروع اولین حرف از اولین کلمه ی اولین دیالوگ شروع شد! انگار یه عده پای ثابت نمایش هستن برای خندیدن و گرم کردن سالن. دنیای این کار از ذهن و دنیای من خیلی دور بود ولی حتما برای اون هایی که می خندیدن خوب بوده. به هر حال شاید تاتر برای اون دسته هم هست و به قول آقای بهکام همه اش که نباید اندیشید!