با تعریف و تمجیدها و نقدهایی که راجع به نمایش "پوزه چرمی"شنیدم،خیلی دوست داشتم این نمایش رو ببینم که بالاخره دیشب فرصت یافتم.چقدر خوب دو بازیگر این کار خصوصاً خانم ندا مقصودی،در کشاندن و درگیر کردن ذهن تماشاگر طی لحظه لحظه های صحنه ها موفق بودند.دکور و اکساسوار این نمایش به خوبی با فضای نمایش همگون بود.مخاطب در دقیقه های مختلف،با چالشی جدید از مرز میان عقل و جنون در زندگی مشترک این زوج مواجه میشد و بارها پیش بینی حرکت بعدی هر دو بازیگر در ذهن تماشاگر،به شکل دیگری صورت میپذیرفت.خلاصه که در این وانفسای "تئاترِ خوب" دیدن این اثر،خیلی برایم لذتبخش بود.تبریک به تمامی عوامل.دمتون گرم.راستی یادم رفت بگم که دیدن بازیِ روان و حرفه ایِ خانم مقصودی پس از چندسال،نویدِ بازگشت به روزهایِ اوجِ این بازیگرِ توانمند در عرصه سینما و تئاتر را میداد.