یکی از خلاقانه ترین فیلم های کوتاهی بود که در این چند سال دیدم. ریسک جابجایی بازیگر در سینما برخلاف نمایش صحنه ای بسیار بالاست و اینکه برای تغییر شخصیت منطق وجود دارد که نقدیست بر خود فیلم. دوربین روی دست در فیلم و تکان های غیر منطقی اش ناخودآگاه بیننده را بسمت حضور شخصی در خانه می برد ولی ما می دانیم کسی بجز دو شخصیت در خانه وجود ندارد و اینجاست که می خواهی بگویی چرا کارگردان از دوربین ثابت استفاده نکرد ولی در ادامه می بینیم که تصور ما اززاویه دوربین درست بوده و تماشاگر اولین رودست را خورده است . البته به شخصه دومین رودست رو خوردم چون تصورم از دقیقه دوم به بعد حدس ارتباط این دو‌ مسافر با هواپیمای اکراین بود که ... . از صداگذاری های درست هم که بگذریم بازی های خوب ، علی الخصوص بازیگر غایب که فقط صدای او را میشنویم و بار حسی فیلم را به دوش می کشد . و در نهایت پایانبندی فیلم و رودست نهایی . تنها نقد منفی که میتونم به فیلم وارد کنم لوکیشن و رنگ خونه هست بخصوص بخش انتهایی و رنگ پارکت .