«صد سال پیش از تنهایی ما» حکایت تنهایی ماست. تنهایی در میان انبوهی از دود و ماشین و آهن، در میان آدمهایی که گرفتار نداشته ها و کمبودهایشان تبدیل به ماشینهای متحرکی شده اند و از دیدن و ادراک زیبایی ها به دور افتاده اند. این نمایش یک گروتسک است که تماشاگر در حالی که می خندد به حال 021 تأُسف می خورد و چه بسا گاه با او در بعضی جهات به همذات پنداری برسد. نویسندۀ جوان این نمایش را باید دریافت، اگر به مسیر خود در این زمینه ادامه دهد احتمال آن می رود که جامعۀ درام نویسان کشور عضو تازه وارد خوش ذوقی را در دایرۀ خود بیابد. بازی سیامک صفری مانند همیشه گرم و روان و دوست داشتنی است و گروه موسیقی «بمرانی» نیز به خوبی با کار هماهنگ شده و جوِّ صمیمی و دلپذیری را به کار می بخشد.