نمایش را دوست داشتم مخصوصا بازی زیبای نقش مرد را. نمایش صبوری تماشاگر را در دنیای پراضطراب و بیقرار مدرن به امتحان می گذارد. جایی در نمایش ما تماشاگران را به مراقبه ای جمعی دعوت می نماید. این برای من از زیبایی های نمایش بود. در خواندن گفتگوی بازیگران مشکلی نداشتم اما شنیدم که برخی جملات را نتوانسته بودند به خوبی بخوانند.
ضعف نمایش برای من نمایشنامه اش بود. انگار دال مرکزی نداشت و نمی فهمیدم دقیقا هسته مرکزی چیست: مرگ، زندگی، زمان یا عشق... نویسنده موضوعات مختلفی برایش مسئله بوده است اما در نهایت در ذهن خود به انسجام نرسیده است. همینطور نمی فهمیدم نمایشنامه روایتی فلسفی دارد یا عرفانی. شاید بهتر بود نمایشنامه قبل از اجرا به سنجش متخصصان عرفان یا فلسفه زندگی گذاشته میشد تا از پراکندگی و گسست نجات یابد و بر عمق آن افزوده گردد.
اگر صبر آن دارید دو ساعت در سکون و سکوت به سر برید، نمایش ارزش دیدن دارد و لذت خواهید برد. وگرنه لطفا بلیت نخرید تا بیقراریتان سبب آزار دیگر تماشاگران نشود که هر حرکت دست و پایی از سر بی قراری و اضطراب بر سکوت دیگر تماشاگران سنگینی دردناکی خواهد داشت.