بازگشت به تئاتررفتن بعد از خاطره بد "وویتسک".

اجرا که تموم شد - و اکثرمون تحت تاثیر قرار گرفته بودیم تا اندازه ای؛ بعد از اون پایان بندی - دیدم چند ردیف جلوتر خانمی به دوستاش میگفت"...والا اینستا رو باز میکنیم یکی مرده، میام تئاتر یکی مُرده :/ ...."
واقعا هم، «پرمخاطب ترین نمایش سال» چی به ما میگه؟ اصلا یک نمایش بزرگ چی هست؟ یک طراحی صحنه قابل، یک دنیای با جزییات تماشایی خلق شده برای غرق کردن ما در خودش، یک متنی که «بمونه»، که یه دهه بعد بگیم اون سال بک تو بلک رو دیدیم، که تو کلاس های نمایشنامه نویسی اسمش رو ببرن و مطالعه ش کنن... خبری از این ها در بک تو بلک نیست، و این آینه زمانه ماست شاید... نداری دکوره (هرچند یکجای اجرا از همون یک ذره دکورش خوب استفاده میکنه، وقتی نور بک گراند رو برای تنها دفعه روشن میکنه) و ضرورت "لحظه ای" بودن و نفس اعتراض، شنیده شدن از سوی تماشاگر و احیانا موافقت او...
کار سازندگان این اثر احتمالا برای تئاتری های دیگه خیلی دلگرم کننده ست، میشه دغدغه ها رو بدون ذره ای "شکوه" (بویژه اگر داستانتون نمیطلبه شکوهی) و خرج اضافی، با دو صدای کمکی و یک صندلی در این مدیوم و در این مکان و زمان بیان کرد...و ... دیدن ادامه ›› شنیده شد.
منظورم از همه اینها این بود که این سبک زیادی "مینیمال" خیلی ایده آلِ من نیست و از جزییاتی از کار میشد زد بنظرم (مثل ارجاع های کلامی به نویسنده ها و خواننده های نام آشنا، شاید فرهاد و احمد محمود ربطی به موضوع کار داشتن و من نفهمیدم؟) ولی رفته رفته که جریان رو میتونیم دنبال کنیم بهتر میشه، و خوشبختانه سجاد افشاریان اجراگر تو مُخی نبود و میشد تا آخر به تماشای دورهای باطلش نشست و به فکر غمی که ازش برامون گفت فرو رفت...

حالمون خوب نیست.