در این باغ نه مقاومتی است، نه مسابقه‌ای وجود دارد، نه خبری از قهرمان است. باغ رنگی ندارد، باغ داستان خاک است، روایت نوکیسه‌گی، قصه‌ای از بی سرزمینی، باغ شروع یک نوستالوژی غمناک و تراژیک است.
بازیها و متن را خیلی دوست داشتم و لذت زیادی از این دو بردم و اتفاقا این تغییرات متن و زمانش را خیلی دوست داشتم نور برخی مواقع بسیار عالی بود هرچند شاید صحنه هایی مانند قطار و لوستر انتظار را بالاتر می‌برد و به دنبال طراحی نور هرچند بهتر هم بودیم( همانند تشنه ای که یک لیوان آب نوشیده و عطش‌اش برطرف نشده) فکر میکنم نمایش پتانسیل بیشتری برای به‌کار گیری موسیقی داشت، من روند کندی که آزار دهنده باشد ندیدم و به طور کلی لذت زیادی از تماشای نمایش بردم. برای من این نمایش از باغ البالو سال ۹۲ هم بهتر بود هرچند که پوستر آن نمایش در اینجا حضور داشت.جناب معجونی، تیم اجرایی مخصوصا رضا بهبودی دست مریزاد، پراجرا باشید.
پی نوشت: در کنار دوستان شب خاطره‌انگیزی ساخته شد ، در ضمن سالن نمایش به نظرم بسیار خوب بود و استاندارد های لازم را برای اجرا داشت.