و چقدر به وقت این کار رو دیدم. و چقدر هر چیزی در زمان درست خودش اتفاق افتاد. نمایش، فلسفه شرق رو به درستی به نمایش کشیده بود. تمام اجرای نمایش اعم از کارگردانی، حرکت بدن بازیگرها، طراحی صحنه، گریم و نور و به ویژه موسیقی به درستی کارکرد داشتن.
وارد تحلیل جزئیات اثر نمیشم فقط یک نکته رو بگم که جسارت کارگردان در انتخاب سکوت برای بازیگرها که مبتنی بر فرم موسیقی ژاپنی هم هست بسیار ستودنی بود برای من. و چقدر ساززدن بی ساز و در نهایت هاراکیری بدون شمشیر در نمایش، درست و به جا و منطبق با فلسفه شرق بود. هر چند که باید گفت متن نمایشنامه به لحاظ محتوایی بدیع نبود ولی بدیع نبودنش چیزی از خوب بودنش کم نمی کنه. اصلا مگه میشه در مورد فلسفه شرق فیلم یا تئاتر ساخت و چیزی زیادی به کوایدان و حتی گوست داگ و... اضافه کرد؟ واقعا نه. و آیا این دلیل میشه دیگه اثری نساخت؟ قطعا جواب نه هست.
در پایان بگم که دو اشکال به کار وارد بود. اول این که در ترجمه بعضی از واژه های ژاپنی مثل رونین کوتاهی صورت گرفته بود. دوم این نحوه حرکت بازیگر زن در صحنه هایی که آهسته گام بر می داشت نه با فرهنگ ژاپنی همخوانی داشت و نه با محتوای نمایش.
اگر به فلسفه شرق علاقمند هستین دیدن این اثر رو از دست ندین.