درود بر دوستان بنظرم اصل داستان رو کارگردان برداشت نکرده بودند ولی بازی آقای کیانیان دراورده بود نکته ای که برام جالب اومد فاصله بین دختر و پدر بود من رو یاد فیلم همشهری کین انداخت ولی اونجا فاصله بین زن و شوهر بود نه دختر و پدر فاصله گذاری با اون مقدار اصلا نمیخورد به داستان حتی اگر فیلم را ببنید فاصله بین پدر و دختر اونقدر زیاد نیست از اول صحنه خانم رشیدی انگار برای دکور بازی میکردند نه تماشاچی چون منطق قرارگیری هنرپیشه تئاتر روی صحنه تماشاچی است ایشون دائم روشون به دکور سفید نقش دختر کمی نقش مشکلی بود من اونطور که باید حس دختر بودن را نگرفتم دکور صحنه بد نبود موسیقی نیاز نبود اینقدر تاکیدی روی یک واژه خاص داشته باشد مگه ما بچه مهدکودکیم ! بنظرم اون تصاویر هم نیاز نبود پخش شود کمی صحنه را بهتر دکور میکردند میشد به فیلم هم نگاه میکردید اینقدر صحنه ها خلوت نیست البته برخی ها بازی آقای کیانیان را با آنتونی هاپکینز مقایسه کردند ولی نظر من این است اگر آقای کیانی بازیگر نقش پدر نبودند اصلا نمایش درنمیامد بازی به اندازه ایشون خیلی موثر بود به هر حال از دست دادن زمان توسط ساعت مچی هم که خوب در اصل داستان بود که فلوریان زلر میخواست اشاره به از دست دادن زمان توسط پدر بکند کمی من را یاد نمایش خشم و هیاهو فالکنر انداخت که میخواست از درون ذهن یک معلول ذهنی بنویسد اینجا هم نویسنده میخواست از درون ذهن یک پدری که در حال از دست دادن حافظه است مینویسد به هر حال موضوع روز است