دلنوشته از حنیف مظفری
کارگردان نمایش چند مرد و چند زن

◾من و دوستان همکارم ، شبانه روز تمرین میکنیم تااثری رو تولید کنیم ◾تمام طول زمان تمرین دستمزدی نداشته که هیچ، رفت و آمد و خورد و خوراک و... همه رو باید از جیب بدیم ◾ در نهایت به سختی و با حساسیت بالا ، تذکر و تعهد کلامی و مکتوب ، مجوز اجرا دریافت میکنیم ◾ در شرایطی که همه چیز به شدت گرون شده ، دکور و لباس، گریم و ...در حد توان و مناسب میسازیم و تبلیغات با رقم های نجومی رو مجبوریم به جون بخریم و انجام بدیم ◾ با احتمال ضرر و زیان برای تیم تولید و کمترین دستمزد برای تیم بازیگری و عوامل به روی صحنه پا میگذاریم ◾جور کردن کرایه سالن نمایش که خودش استرسی داره که نگو و نپرس ◾ طول اجرا باید منتظر این باشیم که عوامل بازرسی نامحسوس اینبار چه خواهند گفت و قراره چقدر دیگه سانسور بشیم !◾ و در پایان امید به اینکه تماشاگر بیاد و چراغ سالن روشن بمونه که به لطف پروردگار و عنایت مردم لقمه نونی دربیاریم ◾ و مردمی که در شرایط کنونی دیدن تئاتر اولویت صد م اونهاست ◾ و البته نگران این باشی که قطعا نمیشه خواست و سلیقه همه مخاطبین رو اعمال کرد و این میشه ناراحتی و اعتراض از سوی تماشاگر ◾ از همه بدتر اگر کار خوبی هم داشته باشی ، هستند کسانی که از روی اغماض و حسادت ... با کامنت و پیام و پیغام توهین آمیزشون چنان خستگی اجرا رو به تنت میکوبن که نمیدونی چی بگی ◾ گناه ما چیه که تئاتر کار میکنیم و شغل دیگه ی بلد نیستیم ؟!◾ خطا کردیم که سالیان سال درس رشته ی رو خوندیم که دوستش داشتیم ؟! ◾ کسانی که بعنوان تهیه کننده پا پیش میزارن وضعیت مجهول و پر تنش ماهارو ... دیدن ادامه ›› که میبینن، پا به فرار میگذارن ! ◾ ما جماعت مظلومیم و تئاتر هنری محروم ! شما مردم ، شما تماشاگران تنها امید ما هستید ◾ تنهامون نگذارید، لطف کرده و درکمون کنید ، همین ◾