با سلام
بیننده ای که تماشای تئاتر (نمایش در ایران) به نویسندگی استاد بهرام بیضایی و کارگردانی دکتر میرعلیرضا دریابیگی می‌نشیند شاهد ترکیب فرهنگ ، تاریخ ، آموزش بوده به عبارتی ساده جناب دکتر دریابیگی آموزش را به شکل دیگر تصویر کشیده که حتی اگر بیننده ای تا به الان علمی نسبت به تئاتر خصوصا تئاتر ایران نداشته باشد با دیدن این نمایش می‌تواند تاریخچه تئاتر در ایران را از شروع تا حال را در یک قاب ببیند و بخوایم از نکات مثبت کار بگوییم باید از اینجا شروع کنیم که وقتی ما وارد محوطه تالار نمایشی می‌شویم و قبل از اجرا اصلی نمایش ما شاهد پیش پرده خوانی بوده که سال هاست دیگر آنرا در صحنه های مختلف تئاتر شاهد آن نبودیم ولی در این نمایش شاهد پیش پرده خوانی کامل ایرانی بوده که از شروع نمایش مارا درگیر حال و هوای نمایش می‌کند و از نکته ی دیگر نمایش با نبود طراحی صحنه ی خاصی و فقط فقط با استفاده از فرم و اکسسوار تصاویری چشم نواز ایجاد شده و با بازی عالی دو بازیگر نقش اصلی یعنی (پیش و پس) که به زیبایی آموزش نمایش را به دوش می‌کشیدند ، زیبایی دیگر این نمایش تعداد زیاد بازیسازان بود که برای همگان بازی جدا طراحی شده بود که طراحی بازی برای تمامی این بازیگران به صورت جدا کار سختی است که جناب دکتر از پس آن به خوبی برآمده بودند ، بزرگترین نقطه قوت کار استفاده درست و زیبا از المان ها و طراحی لباس بوده مخصوصا طراحی لباس شخصیت (پس) که نشان دهنده زندگی ماشینی و تحت کنترل در جامعه ی امروزی است اما با بودن نقاط قوت بسیار که ما شاهد نقاط منفی هرچند کم ولی بودیم از نقاط منفی نمایش می‌توان به آن اشاره کرد که بازی سازان نمایش در زمانی که مرکز اصلی داستان بودند انرژی و قدرت خاصی را از خود نشان می‌دادند اما زمانی که دوباره به قسمت بازی سازی میرفتند حس و بی میلی و حتی عدم تمرکز کافی به چشم می آمد و دیگر نکته آن که نمی‌دانم تصمیم تیم کارگردانی بوده یا خود بازیگر این تصمیم را گرفته یا به اصطلاح سوتی داده است آن هم زدن لاک هایی به رنگ های روشن و جیغ که در تاریکی اجرا خیلی به چشم می‌آمد ام در جمع بندی پایانی باید بگویم دیدن این نمایش برای یک ایرانی واجب و برای بیننده ای که هیچ شناختی از نمایش یا تئاتر به خصوص نمایش در ایران ندارد واجبتر است
علی پرتو