توصیه میکنم اجرا رو ببینید.
مخاطب ناچار به مقایسه هست. ذهن اجازه نمیده یک اثر رو در خلاء تحلیل کنی. پس میتونم بگم رویهم رفته و به نسبت، اجرای قابل قبولی بود. خط روایی داستان به اندازه کافی جذاب بود گرچه که پیچیدگیهای روانشناختی و سیاسی رو فدای جذابیت لحظه ای نمایش کرده بود. فلش بکها در اومده بود. ایرادی که به کار وارده، صحنه های پروجکت شده پایان کار هست. گره زدن یک درام جنایی با درونمایه سیاسی به تصاویر دلخراش پایانی این حس رو ایجاد میکنه که نمایش به اندازه تصاویر تلخ و جسور نبود. درحالیکه شاید اگر تصاویر پایانی نبود در لحظه خروج تماشاچی از اینکه کمی شوخی، مقادیری درام، لحظه های غافلگیری و دغدغه فساد و جنایتهای شخصی، اجتماعی و نظام یافته رو در یک پنجشنبه تابستانی شاهد بوده راضی میبود. در واقع اگر هدف این بود که مخاطب با خودش فکر کنه «شوخی نگیر نخند، موضوع جدیه و ریشه کرده و اوضاع خرابه» بدون تصاویر پایانی دروناً بهش رسیده بودیم.
شخصیت پردازی قابل قبول بود و بازیها باورپذیر بود. طراحی صحنه اجازه نمیداد تماشاچی به لحاظ بصری دچار رخوت بشه. حتی تپق زدنها هم قابل چشم پوشی بود.
نمیشه گفت بهترین بود یا متفاوت و منحصر به فرد بود ولی قابل قبول و لذتبخش بود.