توصیه میکنم به دیدن این نمایش برید. به نظرم با وجود اینکه شخصیتها جابجا میشدن ولی هر بازیگر در دو نقشی که اجرا میکرد باورپذیر و مسلط بود. ریتم و زمان اجرا هم از نکات مثبت کار بود. در کل کار دلنشینی بود. ازون کارایی که اسیرت نمیکنه ولی وقتی میای بیرون هنوز ذهنت درگیر میمونه. احتمالاً پشت همه اینها یه کارگردان کاردرست هست که انقد همه چیز روان و نرم و سرضرب پیش میره. الان دارم تصور میکنم این گروه چقد میتونه نمایشنامه های باحال دیگه ای هم برامون اجرا کنه که لذت ببریم. سپااااااااااااس

هر وقت تو هر سالنی این نمایش تکرار شد برید ببینید. میگید کمدی سیاه؟ طنز تلخ؟ نمیدونم اسم ژانرش چیه فقط میدونم خیلی قراره بخندید و بعدش خیلی قراره نخندید و فکر کنید و بلرزید. در یک عبارت نمایش به تکرار الگوهای ناخوداگاه ما پرداخته و چیزی که ازش فرار میکنیم رو میزنه تو صورتمون. ما هممون مهران هستیم یجورایی. این وسط بازی الیکا عبدالرزاقی خارق العاده بود که یه تنه بار چند نقش رو به دوش میکشید در حدی که من همش فک میکنم نمایش چنتا بازیگر دیگه هم داشت. کارای خوب راه خودشونو پیدا میکنن و تماشاگر تئاتر هم میره سالن رو پر میکنه و این خوشحال کننده هست.
و برای من اولویت اینه که اون چن تا آدمی که پفک میخورن و نارنگی پوست میکنن و موبایل چک میکنن هم پا شن بیان تئاتر بجای کارای دیگه، چون فضای تئاتر به مرور تربیتشون میکنه. اینکه ما بهشون با خشم تذکر بدیم یا دلمون بخواد پرتشون کنیم از سالن بیرون نشون میده ما هم اونقدرا باظرفیت نیستیم که خب واقعاً هم من شخصاً نیستم :))

اول صریح بگم محشر بود و بخوام که برید ببینید.
از نقاط قوت کار بازی بینظیر رضا کیانیان بود. برای من رضا کیانیان شده بود یه پیرمرد لجباز و مریض که داشت گریه میکرد و مامانش رو میخواست و من باور کرده بودم کیانیان الان روزای آخر عمرشه. واقعاً حالش خوبه؟ مارین ون هولک هم عالی بود کلاً بازیها عالی بود و باورپذیر، دکور و طراحی لباس و ... من نمیدونم من معمولاً یه ضعفی توی کار یا یه نکته ای برای تذکر پیدا میکنم . شاید تنها ضعف سر و صدای ظروف وقت عوض کردن دکور بود.
اما ضعف اصلی ما بودیم که وقتی محترمانه ازمون میخوان گوشیهامون رو روی حالت پرواز بذاریم *چون روی صدا تاثیر منفی میذاره* گوش نمیدیم، نمیفهمیم، فک میکنیم سایلنت کنیم کافیه یا فک میکنیم بقیه باید گوش بدن و گوشی من نوعی فرق داره نیاز به حالت پرواز نداره!
در نهایت وقتی نمایش پدر رو خوندی و تو ذهنت یه تصور لحظه ای ازش ساختی و فیلم پدر رو با بازی هاپکینز و اولیویا کلمن دیدی، دلت نمیخواد تصویر جدیدی از این نمایشنامه ببینی مگر پدری در حد یا بهتر از هاپکینز... تردید میکنی که بلیط بخری بری ببینی .. ولی خب چون عاشق تئاتری میری یا شاید ته ذهنت میگی مگه 200 بدم و برم و بد باشه چی ازم کم میشه. یه جایی تو اجرا با خودم میگفتم یجورایی داری بهترین بازیها و اجراها رو مجانی میبینی.
از عمق وجودم از تک تک عوامل این اجرا تشکر میکنم و ممنونم که اجرای پنج ستاره برامون رو صحنه میبرین.

اجرای بیشتر-پارودیک اثر شکسپیر ، ایده ای جسورانه و خلاق از سوی کارگردان بوده و این ایده رو انتخاب بازیگران و بازی خوب اونها، تماشایی کرده. هملت یک نمایشنامه امن برای روی صحنه بردنه اما اینکه در عین طنازی بازیگرهای جوون و کارگردان کار چیزی از فاخر بودن نمایش کم نکرده بودن باعث میشه توصیه کنم برید و ببینیدش. بنظرم تماشاچی با لبخند رضایت از سالن بیرون میاد و تا جایی از مسیر همچنان عطر اجرا روی تنش هست.

توصیه میکنم به تماشای نمایش برید.
من بخاطر بهنام شرفی که از آنا کارنینا توی ذهنم بود بلیط خریدم و با ذهنیت یه کار کمدی رفتم به سالن. طراحی صحنه نشون میداد کار قویه. مردی که بالا بود و گیتار مینواخت هم انتظارم رو بالا برد. داستان خیلی ساده شروع شد ولی خیلی پیچیده ادامه پیدا کرد. پر از فراز و نشیب بود و تماشاچی رو قلقلک میداد هم میخندیدیم هم عذاب میکشیدیم. متن کار خیلی قوی بود. موزیک زنده ارزنده ای برامون اجرا میشد. بازی بهنام شرفی مثل همیشه یا بهتر از همیشه. بازی یکتا ناصر رو اولین بار بود میدیدم. منصفانه نیست به طراحی لباس اشاره نکنم که چقدر منطبق با روایت بود. خلاصه که انگار غروب گرم پنجشنبه، بوی یه عطر خنک میوه ای میداد.

اولین شب اجرای نمایش بود و من بدون هیچ ایده ای ولی با یه گارد ذهنی نسبت به کامران تفتی، به دیدن نمایش رفتم و هم از داستان هم از بازی قوی کامران ... دیدن ادامه ›› تفتی و مجید نوروزی غافلگیر شدم. پیرنگ داستان رو دوست داشتم. بازیها عالی بود. دیالوگها عالی بود البته که آقای فرجاد چند مورد اشتباه داشتن. بنظرم محتوای روانشناختی کار کاملاً ملموس و واقعاٌ دردناک بود. یه نفر که خواننده شناخته شده ایه هنوز دغدغه عدم تایید پدرش رو داره و خب حالا این برمیگرده به تعزیه! تمام مدت فکر میکردم اگه قصه رو گره میزدن به مسیح، تماشاچی دیگه بعد مذهبی قضیه براش مهم نبود. جماعتی هستیم ما! بلاتکلیف و متعصب؟!
اگر بازی خوب و داستان خوب و دکور خوب و نورپردازی خوب کفایت میکنه توصیه میکم برید ببینید.

یک ضیافت لذت بخش و ماجراجویی تمام نشدنی برای تماشاگر.
دیالوگها روایت خودشون رو داشتن و طراحی نمایش، روایت بصری تکمیل کننده ای که نظیرش کم پیدا میشه. بازی نادر فلاح و البته بقیه بازیگرا باورپذیر و ستودنی بود. استفاده از لهجه ها، موسیقی قوی و دکور فوق العاده این حس رو منتقل میکرد که چقدر عوامل برای اجراشون و تماشاگرشون ارزش قائل شدند.
بی دلیل نبود که مسحور شده بودیم و نمیتونستیم دست از تشویق برداریم.
تنها نکته ای که از ابتدای نمایش برام سوال بود نقش عذرا بود که بنظر همسر دهخدا میومد در حالیکه میدونیم دهخدا مجرد بود.