ای‌کاش که بیشتر از یک خط خلاصه‌ی داستان نوشته بشه. یاحداقل همون یک جمله کمی مفهوم‌تر باشه😅
داستان راجع به خانمی در دهه ۴۰سالگی هستش که مادرزاد ... دیدن ادامه ›› نابینا به دنیا اومده و دیگه به جهان خودش خو گرفته. شوهری عاشق، دوست و همسایگان صمیمی و شغل خوبی هم داره و از زندگی لذت میبره. اما از طرف شوهرش بهش اصرار میشه که برای درمان تلاش کنن و مالی‌سویینی هم که بخاطر کودکی که داشته دوست نداره کسی رو از خودش ناامید کنه قبول میکنه. به موازات این موضوع، زندگی جراح چشم داستان رو هم میبینیم و درک میکنیم که چقدر این عمل میتونه براش مهم باشه.
تماشای این مهاجرت مالی از جهان نابینایان که با تمام وجود هرچیزی رو حس می‌کرد به جهان بینایان تفکربرانگیز و جالبه. به طرز فریبنده ای ساده، در عین حال بسیار چندلایه، درمورد نحوه درک ما از وجود خود.
از طراحی صحنه،کیفیت صدا، نور پردازی و اکت ها لذت بردم . سه بازیگر مخاطبین رو مستقیما مورد خطاب قرار می‌دادند و دیدگاه و داستانشون رو روایت میکردند که شیوه‌ای نسبتا جدید در تئاترهای ما بود.

اما نقد من به خود نمایش که نه به سالن هستش. توصیه میکنم اگه با کسی که مشکل کمر داره یا که سنشون بیشتره به اینجا نرید. من از صندلی‌های همکف خبر ندارم ولی صندلی‌های بالکن بسیااار ناراحت و خشک هستند و باید درنظر بگیرید که قراره دوساعت بصورت کج و مورب روی یک صندلی به این سفتی بشینید. از طرفی هم ورود به سالن میتونه وقت گیر باشه و باید در صف و هوای آزاد و سرد منتظر باشید. دیشب با مادرم به این نمایش رفتیم و متاسفانه الان از شدت کمر درد نمیتونه صاف بایسته . اینها رو درنظر داشته باشید🙏🏻

حقیقتش من خیلی خوشحال میشم اگه کسی برداشتش رو برام بنویسه😅 چون دیالوگ‌ها زیبا بود، بازیگری هم که عالی، طراحی و اجرا و غیره هم خوب اما من خط داستانی رو درک نمیکردم. بیشتر انگار یکسری دیالوگ و عکس قشنگ و هنری به زور بهم چسبیدن. در پایان متوجه نکته اصلی داستان شدم اما همچنان سوال:خب که چه؟) برای من موند .

این تئاتر برام به یک خاطره‌ی خیلی خوش تبدیل شده حتی گاهی بازم آهنگ های آقای حمید حامی رو بازم گوش می‌کنم و یاد صحنه‌ها میوفتم 🥲 کاشکی بازم چنین تئاتر های موزیکالی اجرا بشه که خیلی چشم انتظارم.
از بهترین ها بود ✨️

انقدر همه گفتند شاهکاره و نظیر نداره منتظر چی بودم .... حقیقتش اصلا لذت نبردم . درحدی که اگه بین نمایش آنتراکی بود سالن رو ترک می‌کردم، اما خب نمیشد مزاحم بازیگران و تماشاچیان شد. خود نمایش‌نامه یا کارگردانی صحنه و نورپردازی خوب بود اما اگه بخوام روراست باشم خیلی سَبُک و جلف بود... فحش‌های بیش از حد و شوخی‌های ناموسی و بی‌مزه و صداهای جیغ گونه و گوش خراش مخصوصا برای سالن به اون کوچیکی . انگار که با رکیک حرف زدن و شوخی های جنسی تکراری می‌خواستند برای مخاطب جذاب شوند. گاهی مات میموندم و حتی از شدت لوس بودن نمایش، من خجالت میکشیدم!

متوجه هستم که همیشه یکسری از افراد پشت‌صحنه توی جمع میشینن تا انرژی یا شوقی بدند، یا تشویق جمعیت رو کنترل کنند، اما توی نمایش امشب فردی بود که بسیاااار اغراق آمیز می‌خندید! یعنی وسط تاریکی مطلق یا مکالمه‌های معمولی خنده‌های کاملا مصنوعی می‌کرد که واقعا عجیب غریب بود. یکجاهایی صداهای خنده ایشون از صدای بازیگر بلندتر میشد و نمیفهمیدی چی به چیه . بحث حساسیت من هم نیست به خوبی صدای زمزمه‌‌های اعتراضی بقیه افراد رو هم می‌شنیدم که نحوه‌ی خنده و تشویق عجیب غریب دو نفر براشون آزار دهنده شده.
درکل تیم زحمتکش و پر استعدادی بودند اما به هیچ وجه اینچنین نمایشی رو به کسی پیشنهاد نمی‌کنم.