یادداشتی از دکتر محمد عراقی درباره‌ی نمایش «زیگموند»

آه فروید! ، باز هم فروید ! چرا فروید !
در ادبیات نمایشی ایران از مشروطه به این سو موارد پرداختن به فروید یا عدمی بوده است یا انگشت شمار.نه اینکه از آن بی خبر باشیم اما ترجیح بر سکوت و عبور بوده است.
در نمایشنامه "زیگموند"، به کوشش آقای مهرداد کوروش نیا، شاهد تلاقی هنر نمایش و تاریخ روانکاوی هستیم.
در این نمایش فارغ از محتوا ،شکل در خدمت فروید بوده است ،آن هم به شیوه ای کاملا فرویدی ... دیدن ادامه ›› :
تداعی آزاد.
فروید در این نمایشنامه بیشتر می شنود و کمتر سخن می گوید. آماج خطاب هاست که هر یک به دلیلی مطرح می شود اما شاید پشت همه آنها یک خشم است . خشم به بی عدالتی در آفرینش ، خشم به تلاش بسیار ، خشم بس بسیارشماران در برابر کسی که با مرگ از جهان می رود و در فرهنگ زندگی می کند. خشم به" پروفسور" فروید.
اگر چه در این نمایش فروید بیشتر می شنود اما این آغازی خجسته است تا شاید در وقتی دیگر فروید سخن گوید.

محمد عراقی
روانپزشک
مرداد ۱۴۰۲ تهران