اجرای الیکا عبدالرزاقی از نمایشنامه هملت شکسپیر با هنرجویانی جوان، خلاقانه و تماشایی است. دراماتورژی پارودیک این اجرا به فضایی مفرح و جسورانه میدان داده که هملت را از عبوس بودن و جدیت بیش از اندازه بعضی خوانش‌های معاصر وطنی دور کرده است. با آن‌که لباس بازیگران یادآور تاریخی است که شکسپیر در متن خود بازتاب می‌دهد اما اجرا به هیچ وجه مقهور مناسبات آن دوره نمی‌شود. حتی ژست‌های اغراق‌شده بازیگران و اطوارهای کلیشه‌ای بعضی نقش‌ها، که در نگاه اول متکلفانه است و با زبان آرکائیک نمایشنامه شکسپیر بیان می‌شود، در طول اجرا و به‌شکل تعمدی و خلاقانه، دچار وقفه شده و رویکردی ساخت‌شکنانه می‌یابد. بازیگران جوان نمایش، با مهارت قابل اعتنایی توانسته‌اند ادای یک اجرای کلاسیک و وفادارانه را بر صحنه آورده و با خلق موقعیت‌های طنزآمیز، هملت را پاردوی اجرا کنند. از این باب می‌توان با کارگردانی خلاقانه الیکا عبدالرزاقی همراه شد و تراژدی هملت را با طعم کمدی به تماشا نشست. فی‌الواقع در زمانه‌ای که طناز بودن سخت است و ابتذال در کمین تئاتر نشسته، بر صحنه آوردن هملت با استراتژی شوخ‌طبعانه غنیمت است و تماشایی. هملت عبدالرزاقی از منظر نورپردازی، استفاده از موسیقی، طراحی لباس و حرکت و بازی بازیگران، تلاش دارد استاندارد باشد و فقر را به فضیلت بدل نکند. حاصل این انتخاب هوشمندانه اجرایی است با بازیگران جوان که فهم درستی از جهان تراژیک و کمیکی که خلق می‌کنند دارند.