واقعا خیلی خوشحالم که میبینم استاد حامد نصرآبادیان در هیبت کارگردان قراره یه اثر به روی صحنه بیارن که موضوعش در مورد کودک و جنگ و خشونت هست و آسیبی که در این حالت این کودکان متحمل میشن. واقعا خیلی خوبه که بعد از سالها میبینم که دغدغه ی یه کارگردان صلح و آرامشه اونم برای نسل آینده. چیزی که این روزها هیچکس شاید حتی وقت توجه کردن بهش رو نداشته باشه، کارگردانی که تصمیم داره انرژی مثبت و صلح و دوستی رو پخش کنه بین تماشاگران، اونم نه با دیالوگهای طولانی و حس های پوسیده و ژست های کهنه و وارفته.
استاد حامد نصرآبادیان یکی از بزرگترین اساتید حرکت و پرفورمنس در ایران هستن، بیشتر از بیست ساله ایشون رو میشناسم و افتخار شادگری ایشون رو داشتم. ایشون استادی بودن کاملا متفاوت، نوگرا، و بسیار خلاق و همیشه بهترین کلاسهای ما کلاسهای ایشون بودن. استاد نصرآبادیان باعث شدن ما به عنوان دانشجویان کارگردانی تئاتر، بدونیم که صرفا لازم نیست بازیگرمونو بیاریم رو صحنه بکاریم ازش بخوایم مونولوگ بودن و نبودن رو یه تک بخونه ... لازم نیست که دیالوگی وجود داشته باشه حتما تا بتونیم با تماشاگر ارتباط برقرار کنیم و داستان نمایش رو براش روایت کنیم، ایشون به ما یاد دادن اول از همه بدن خودمون رو به عنوان یک اجراگر بشناسیم و از تمام امکانات حرکتی روی صحنه برای انتقال حس به تماشاگر استفاده کنیم. موسیقی هم در این بین کمک شایانی می کنه.
تئاتر از دل آیین های باستانی متولد میشه و این آیین های باستانی چیزی نیستن جز رقص، حرکات موزون و موسیقی و آواز. من خیلی خوشحالم که استاد نصرآبادیان که استاد حرکت و بدن هستن، تصمیم گرفتن با این تم یه کار به اجرا بزارن.
من واقعا بی صبرانه منتظر آغاز اجرا و دیدن این اثر هستم و برای ایشون و گروهشون آرزوی موفقیت دارم.