تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تماشاخانه هیلاج
تالار هنر
خانه هنر دیوار
مجموعه تئاتر لبخند
بلک باکس ایران مال
عمارت هماSB > com/org | (HTTPS) localhost : 02:25:07
-تو کسی را داری که باهاش صحبت کنی؟
هنگامی که نگاشته های کاربرانی متخاصم را خواندم نفهمیدم، سایت تیوال را ترک کردم در نقض سیستم کاپیتالیسم (بااحترام ... دیدن ادامه ›› به سیستم تیوال) به یاد ایام قدیم به صف خریداران بلیط رفتم و نمایش را بدون هیچ پیش تصور عقده گشایانه دیدم و فهمیدم که برای چه انقدر بعضی ها از سر عقده گشایی شروع به ایراد سازی کردند، مگر ما کجای این جهان هستیم که باید تئاتر های مان ضرورت داشته باشد، ضرورت اجرای ترانه های ماندگار برای سرزمین ما چیست؟ ضرورت اجرای نمایش سیزده به در چیست؟ ضرورت برگزاری کارگاه رادی خوانی چیست؟ ضرورت برگزاری پانصد کلاس بازیگری چیست؟ چون آنجا اسامی سلب ری تی هست شما به احترامشان سکوت میکنید؟ بخواهم نام ببرم ضرورت اجرا سنجی شده از منظر پوپر زده ای ها جز 8% هیچ نمایش بر ضرورت اجرا نمی شوند پس خیلی خوب است تا با فهم و درک جهان مدرن به تماشای اثر بشینیم، از دست شما ایراد سازان که عمدتا از شکست خوردگان هستیم و می آییم و نتوانستن و نشدن خودمان را اینجا به ورطه نقد ارائه می دهیم.
و چه ضرورتی بیشتر و مهمتر از تنهایی!
بیان تنهایی.
من دانشجوی فلسفه هستم، واژگان «تنهابودگی» «تنهاماندگی» «تنهاشدگی» معنای اصلی صحنه هستند، به صحنه بردن کلام کار دشوار است که علی رغم خام دستی به صحنه رفته است.
"هر یک از ما باید بتنهایی بمیریم. هیچ کس دیگر نمی تواند به جای من بمیرد و من نمی توانم نمردن را انتخاب کنم. مرگ، با تهدید برای نابود کردن من، بر این نکته تأکید می کند که من آنچه انجام می دهم هستم و دیگر اینکه من برای ساختن چیزی از زندگی ام آزادم"
جملات بالا را مرتین هیدگر می گوید من نمی گویم... گروه ترمینال3 این را روی صحنه بردند.
صحنه های پر اکت عجیب غریب دهه شصت و هفتاد تئاتر ایران تقلیل یافته به کارهایی که میبینیم، واژه مینیمال بیانگر ابتری است، اما مختصرگرایی به فعل دیدن، راه رفتن و... مشهود است. با آرزوی بهترین و بهترین و بهترین اتفاقات برای گروه نوگرا و جوانی که می توانست کمدی دست چندمی را به صحنه برد یا شاید کاری که کار شده است اما دست به جهنم نورن بردن کار سختی است، نورن دشمن سرسخت تئاتر تجاری روسپی اروپاست براای همین عمدا میاید و سکوت سکوت سکوت می آورد، من شماره کارگردان این نمایش را می خواهم می شود من را راهنمایی کنید.
خدا قوت به گروه
به حرف های نتوانسته یافته ها گوش ندهید.
اگر کسی را دارید و ندارید حتما به دیدار نمایش بروید و حتی اگر با خودتان حرف نمی زنید باز بروید.
چون ساید افکت های تنهایی را به ما نشان می دهد، ابهام تنهایی و ترس از تنها بودگی/ماندگی مرز باریکی است.
هنگامی که نگاشته های کاربرانی متخاصم را خواندم نفهمیدم، سایت تیوال را ترک کردم در نقض سیستم کاپیتالیسم (بااحترام ... دیدن ادامه ›› به سیستم تیوال) به یاد ایام قدیم به صف خریداران بلیط رفتم و نمایش را بدون هیچ پیش تصور عقده گشایانه دیدم و فهمیدم که برای چه انقدر بعضی ها از سر عقده گشایی شروع به ایراد سازی کردند، مگر ما کجای این جهان هستیم که باید تئاتر های مان ضرورت داشته باشد، ضرورت اجرای ترانه های ماندگار برای سرزمین ما چیست؟ ضرورت اجرای نمایش سیزده به در چیست؟ ضرورت برگزاری کارگاه رادی خوانی چیست؟ ضرورت برگزاری پانصد کلاس بازیگری چیست؟ چون آنجا اسامی سلب ری تی هست شما به احترامشان سکوت میکنید؟ بخواهم نام ببرم ضرورت اجرا سنجی شده از منظر پوپر زده ای ها جز 8% هیچ نمایش بر ضرورت اجرا نمی شوند پس خیلی خوب است تا با فهم و درک جهان مدرن به تماشای اثر بشینیم، از دست شما ایراد سازان که عمدتا از شکست خوردگان هستیم و می آییم و نتوانستن و نشدن خودمان را اینجا به ورطه نقد ارائه می دهیم.
و چه ضرورتی بیشتر و مهمتر از تنهایی!
بیان تنهایی.
من دانشجوی فلسفه هستم، واژگان «تنهابودگی» «تنهاماندگی» «تنهاشدگی» معنای اصلی صحنه هستند، به صحنه بردن کلام کار دشوار است که علی رغم خام دستی به صحنه رفته است.
"هر یک از ما باید بتنهایی بمیریم. هیچ کس دیگر نمی تواند به جای من بمیرد و من نمی توانم نمردن را انتخاب کنم. مرگ، با تهدید برای نابود کردن من، بر این نکته تأکید می کند که من آنچه انجام می دهم هستم و دیگر اینکه من برای ساختن چیزی از زندگی ام آزادم"
جملات بالا را مرتین هیدگر می گوید من نمی گویم... گروه ترمینال3 این را روی صحنه بردند.
صحنه های پر اکت عجیب غریب دهه شصت و هفتاد تئاتر ایران تقلیل یافته به کارهایی که میبینیم، واژه مینیمال بیانگر ابتری است، اما مختصرگرایی به فعل دیدن، راه رفتن و... مشهود است. با آرزوی بهترین و بهترین و بهترین اتفاقات برای گروه نوگرا و جوانی که می توانست کمدی دست چندمی را به صحنه برد یا شاید کاری که کار شده است اما دست به جهنم نورن بردن کار سختی است، نورن دشمن سرسخت تئاتر تجاری روسپی اروپاست براای همین عمدا میاید و سکوت سکوت سکوت می آورد، من شماره کارگردان این نمایش را می خواهم می شود من را راهنمایی کنید.
خدا قوت به گروه
به حرف های نتوانسته یافته ها گوش ندهید.
اگر کسی را دارید و ندارید حتما به دیدار نمایش بروید و حتی اگر با خودتان حرف نمی زنید باز بروید.
چون ساید افکت های تنهایی را به ما نشان می دهد، ابهام تنهایی و ترس از تنها بودگی/ماندگی مرز باریکی است.
fateme soleimani، محمد فروزنده، امیرمسعود فدائی، سارا علاقمند و مهدی علی‌نژاد این را
خواندند
فوژان فولادیها این را دوست دارد
فوژان فولادیها این را دوست دارد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۵۸۵,۰۰۰ نفر
+۲۸,۸۹۰ برنامه
+۹,۱۷۴,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۰۰۰ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
