در کارنامه‌ی کاری حمیدرضا نعیمی کارهایی مثل سقراط و شوایک هست و دیدن اسم این کارگردان باعث شد که من برای دیدن “فردریک” برم. اما ناامید شدم! انگار کارگردان به زور تلاش کرده بود خاطره‌ی دو نمایش موفقش رو زنده کنه و همین به این تئاتر آسیب می‌زد. داستان انسجام کافی رو نداشت و به یکباره آواز خوانده می‌شد، بازیگرها به رقص در می‌اومدن و یک صحنه‌ی خیلی جدی به طنز تبدیل می‌شد و دوباره‌ رشته‌ی داستانی پاره می‌شد، و بعد بازیگر اصلی(خود جناب نعیمی) خیلی شعار زده سیاست‌ رو به نقد می‌کشید و متکلم وحده می‌شد.
این روند ۲ ساعت ادامه داشت(که خسته‌کننده بود.)

درسته که طنز نعیمی، یک طنز کلاسیک هست و فردریک یک‌ سر و گردن از کارهایی که در حال حاضر روی صحنه هست (شاید) بالاتر باشهاما من رو راضی نکرد. من توقع دیدن کار جون‌دارتری داشتم :)