با عرض خسته نباشید به تمام عوامل
من توقع اجرای خیلی بهتری رو داشتم. تایم طولانی نمایش چیزی حدود ۲:۳۰ واقعا خسته‌کننده بود. ریتم واقعا کند و بدون هیچ فراز و فرودی! احساسم این بود این یک تقلید از کارهای حمیدرضا نعیمی هست. یا حداقل تلاش کارگردان این رو می‌رسوند. از روز اول کاوه آفاق برای هیچ اجرایی حضور نداشته چرا این موضوع رو یک ساعت قبل از طریق مسیج اعلام می‌کنید؟ بهتر نیست در سایت تیوال این موضوع ذکر بشه؟
دوستان اینجا خیلی از آقای آییش تعریف کردند، ولی به نظر من حداقل توی اجرایی که من دیدم ایشون یه جاهایی دیالوگ‌ها رو بهم ریخته می‌گفت. اکت‌هاشون کافی نبود و به دیگر بازیگران کمک نمی‌کردند. و در آخرم کلا ۳۰ ثانیه بیش‌تر ایستاده بودند با دیگر بازیگرها و تماشاچی‌ها از سالن خارج می‌شدند.

این نمایش می‌تونه اشک شما رو هم از خنده و هم از گریه در بیاره. بازی خانم نظری(ملیح) عالی بود. چیزی که خیلی من باهاش کیف کردم این بود که برای گرفتن خنده به هیچ شوخی دم دستی و جنسی چنگ زده نشد. طنز موقعیت عالی، روند و ریتم داستان عالی. هیچ اضافه گویی وجود نداشت. طراحی صحنه مینیمال، ولی کامل.
شما با یک داستان پیچیده‌ مواجه نیستید. اما تا آخر منتظر نتیجه می‌‌مونید، هرچند که حدس می‌زنید قصه ممکن هست چطور تموم بشه.

به همه‌ی عوامل تبریک میگم. نمایش خوبی بود. هر دو بازیگر به نقش‌هاشون مسلط بودن و بخصوص از دیدن بازی خانم عساکره لذت بردم.

در کارنامه‌ی کاری حمیدرضا نعیمی کارهایی مثل سقراط و شوایک هست و دیدن اسم این کارگردان باعث شد که من برای دیدن “فردریک” برم. اما ناامید شدم! انگار کارگردان به زور تلاش کرده بود خاطره‌ی دو نمایش موفقش رو زنده کنه و همین به این تئاتر آسیب می‌زد. داستان انسجام کافی رو نداشت و به یکباره آواز خوانده می‌شد، بازیگرها به رقص در می‌اومدن و یک صحنه‌ی خیلی جدی به طنز تبدیل می‌شد و دوباره‌ رشته‌ی داستانی پاره می‌شد، و بعد بازیگر اصلی(خود جناب نعیمی) خیلی شعار زده سیاست‌ رو به نقد می‌کشید و متکلم وحده می‌شد.
این روند ۲ ساعت ادامه داشت(که خسته‌کننده بود.)

درسته که طنز نعیمی، یک طنز کلاسیک هست و فردریک یک‌ سر و گردن از کارهایی که در حال حاضر روی صحنه هست (شاید) بالاتر باشهاما من رو راضی نکرد. من توقع دیدن کار جون‌دارتری داشتم :)

با احترام به تمام نظرات مثبت در رابطه با این تئاتر به نظر من چند نقد بر تنهایی و تن‌هایی وطن‌هایی وارد هست.
.
من بازی متفاوتی از آقای افشاریان نسبت به تئاتر بک تو بلک ندیدم. تنزل یافته‌ی “علی” در قالب یک روانشناس ایفای نقش می‌کرد، همون اکت‌های بدنی، همون لحن و همون شخصیت پردازی.
اگر این تئاتر تعاملی هست و مخاطب باید به بازیگرها در پیش بردن روال داستان کمک کنند، چرا این در پوستر قید نشده؟ و یا چرا در همون ابتدا به تماشاچی گفته نمیشه که می‌تونید پاسخ بدید. من از این بخش تعامل با مخاطب خوشم اومد، ولی وقتی جناب افشاریان یک سؤال رو بارها می‌‌پرسیدند یا مخاطبی رو مورد سوال قرار می‌دادند و پاسخی ازشون نمی‌اومد این نقطه قوت به نقطه ضعف تبدیل شد، چون تئاتر خیلی کِش اومد و خسته‌کننده می‌شد. از طرف دیگه ورود تماشاچیان به روند تئاتر هیچ توجیح داستانی مشخصی نداشت!
ما تماشاچیان یک دیوانه خانه بودیم؟ داشتیم ذهن روانشناس رو می‌دیدیم؟ کجای تئاتر بودیم که هر وقت میخواستن به ما(تماشاچی) اشاره می‌شد و ازمون سؤال می‌پرسیدن، و هر وقت نمی‌خواستند کلاً حضورمون از یاد بازیگر‌ها می‌رفت؟ تغییرات بازیگر زن دلیل کافی نداشت(توجیح داستانی ضعیف بود.) صحنه‌ی آخر واقعاً چه کمکی کرد وقتی داستان اول هنوز نقاط نامشخصی داشت و تو ذهن مخاطب سؤالات بی‌پاسخ گذاشته بود؟
.
من فکر می‌کنم درست هست که تلاش عوامل بر ارائه‌ی یک کار متفاوت بوده، اما این تفاوت به درستی پخته و پرداخته نشده بود و همین موضوع بهش آسیب می‌زد.

در ابتدا می‌خوام بگم حیف این تئاتر که در سالن هامون اجرا شد. در ابتدا با ۴۰ دقیقه تاخیر شروع شد، و سقف کوتاه باعث حس خفگی و صندلی‌های غیرارگونومی باعث ناراحتی مخاطب می‌شد.

اما در رابطه با خود تئاتر Hidden
من بعد از مدت‌ها از دیدن یک تئاتر انقدر لذت بردم و سر ذوق اومدم. بازیگر‌هایی که تئاتر رو می‌شناسند و نقش‌شون رو عالی بازی می‌کنند. هماهنگی بین بازیگرها، نور، طراحی صحنه و بازی با مانیتورها نقاط قوت این نمایش بود و همین طور خانم رضی!. خانم رضی عزیز، شما فوق العاده‌اید! دیدن شما بر روی صحنه و بازی بی‌نظیر و باورپذیرتون واقعاً لذت بخش بود.
و دو نکته‌ای که فکر میکنم بهتر بود بیش‌تر بهش دقت بشه، یکی صدای موسیقی بلند در ابتدای نمایش بود که با توجه به شرایط خود تئاتر هامون آزاردهنده بود(حداقل برای من) و دیگری فکر می‌کنم این بازیگر‌ها با این توانمندی قطعاً خیلی بهتر می‌تونستند پانتومیم اشیاء رو در اتاقی که در برابر چشم مخاطب بود بازی کنند. همین :)

من فکر می‌کنم برای کسانی که به دنبال چند ساعت خندیدن به شوخی‌های دم دستی و جنسی هستند، این تئاتر خوب هست. چون شوخی‌ها بسیار رو و گل درشت انجام میشه تا از مخاطب خنده بگیره. بازیگر زن به جای اینکه با تحکم حرف بزنن، بیش‌تر جیغ می‌زدن، بار اصلی نمایش بر روی امیرکربلایی زاده است و باقی بازیگران کمک خاصی بهش نمی‌کنند. جدا از دیدن ایشون بر روی صحنه لذت بردم. خسته نباشید به تمام عوامل

به تمام عوامل خسته نباشید می‌گم. به نظرم کار تمیزی بود اما کاش در تمام بخش‌ها به اصل داستان وفادار بودند و روایت رو تغییر نمی‌دادند. (برای مثال مده‌آ دو پسر داره، و شوهرش رو در نهایت نمی‌کشه.) بازی‌ها خوب و قابل قبول بود، موسیقی فوق العاده بود، خیلی هماهنگ و دلنشین. و خلاقیت‌هایی مثل استفاده کردن از چراغ قوه و تور قرمز هم به نظرم خوب بودن.

به نظر من موسیقی و طراحی صحنه باید به روند داستان کمک کنه، اما توی این تئاتر بیش‌تر بهش ضربه می‌زد. صداها و نورپردازی که توی چشم مخاطب بود و توی مدت طولانی اذیت کننده می‌شد.
من این تئاتر رو دوست نداشتم. چندبار بازیگرها تپق زدن، توقع بازی خیلی بهتری از خانم شاکردوست رو داشتم که اینطور نبود و خدمتکار خونه که توی برخی از صحنه‌ها معلوم نبود چرا میخورن زمین!
روند داستان روند خوبی بود. اما به نظر من، ضعف کارگردانی و طراحی صحنه داشت.

خیلی مشخص بود که بازیگرها برای اجرا بسیار زیاد تمرین کردند و صحنه پردازی و نورپردازی عالی بود. بسیار از دیدن این تئاتر لذت بردم. سپاس از همه‌ی عوامل :)