تو این برهوت نمایش قابل قبول، کار بدی نبود. منتها با ندیدنش هم به نظرم چیزی از دستم نمی‌رفت.
من از کار قبلی خانم قناد خیلی تعریف شنیدم و ظاهرا اون کار بیشتر متمرکز بر حرکات بدنی بوده. در این کار هم تنها نقاط درخشان برای من، همون درگیری‌های بدنی و کتک‌کاری‌ها بود.
غیر از این مورد بازی قوی‌ای رو شاهد نبودم.
می‌خواستم در مورد بیان خانم قناد هم انتقاد کنم ولی دیدم بیشتر از بیان، ضعف در قدرت صدا و حنجره‌ست و خوب وقتی مجبوری خیلی فشار بیاری که صدا رسا باشه، بیان از دست میره. همه انرژی صرف قدرت میشه و چیزی برای تکنیک نمی‌مونه.

متن کم‌جون بود.

اما بشنوید از شرایط جوی: بلیت من ردیف ۱ صندلی وسط بود، اما مسئول سالن گفت بشین ردیف ۲. من هم گفتم خیر جای من ردیف یکه. سر جام میشینم ... دیدن ادامه ›› و نشستم :)
ناگهان دیدم در کنارم یک خانم عکاس با یک دوربین بزرگ نشسته و کمین کرده که نمایش رو به کام من زهر کنه.
به محض روشن شدن صحنه خانم عکاس همین‌طور که پاش روی پاش بود بسیااار ریلکس بدون اغراق در سی ثانیه ۱۲ تا عکس گرفت. جدا می‌خواستم بلند شم قدرت حنجره‌م رو به رخ حضار بکشم.
جالب این‌که بعد هر رگبار عکاسی، دونه دونه عکسا رو زوم می‌کرد کنترل می‌کرد ببینه چطور شده.
قطعا اگر باز هم این‌جور توهین و خوشامد به تماشاگر ببینم حق اعتراض با صدای بلند رو برای خودم محفوظ می‌دونم.
اگر عوامل نمایش احترام به تماشاگر رو لازم نمی‌دونن فکر می‌کنم من هم در مقام اعتراض این حق متقابل رو دارم.