نمایش ۱۹۹۹ کار ایوب آقاخانی رو پنجشنبه ۲۶ بهمن دیدم و فارغ از جَوّ ِ شلوغ داخل سالن که متاثر از اکثر تماشاچی‌های غیر تاتری در این شب بود، نمایشنامه و کارگردانی قابل قبولی داشت.
گرچه صدای خنده‌های بی‌دلیل و زننده‌ی برخی حُضار و حتا مهمانان ویژه!! و همهمه و صحبت مداوم تماشاچی‌ها، نمیگذاشت با موضوع جالب نمایش، ارتباط برقرار کرد.

بیش از ۲۴ سال هست که در تهران، تاتر میبینم و حقیقتن تا به حال در این حد شلوغی و همهمه در هنگام اِجرا به یادم نمیاد.
اگر هم شلوغی‌ای بوده، کارگردان یا بازیگر، نمایش رو برای چند لحظه قطع کرده و تذکر ِ لازم رو داده‌اند.

به عنوان کمترین مخاطب ِ تاتر، فکر میکنم با این حجم از صدای بلند ِ حرف‌زدن ِ تماشاچی‌ها، حتا بازیگرها هم تمرکز صد در صدی ندارند.
سکوت ِ محض در سرتاسر ِ یک اِجرا، لازمه‌ی اولیه‌ی یک تاتر است.

ممنون که وقت گذاشتید و پیغام من رو خوندید. ✌️🌺