ارادت
جدا از بحث راجع به کلیت کار، که یک کمدی موقعیتْ با مضمونی جریان اصلی‌و کم عمق است و همچنین قطعا میتواند ساختاری بهتر و بهتر از این داشته باشد، مسئله ی مهمی که به شدت برام در اوایل اجرا تا به آخر حائز اهمیت شد، لذتِ بازیگر از ایفای نقش بود.

سینا رازانی همیشه و همیشه در یک سطح معقول و خوب در اجرا قراردارد، مثل همیشه آن بدنِ انعطاف پذیر با ریتمِ درونیِ بالا در این نمایش از فاکتور های خودنمایِ همیشگیِ رازانی‌ست.

همینطور امیر غفارمنش، که هنوز به این باور دارم در آن سیل عظیم بازیگر در نمایش «بانویِ محبوب من»، با آن صداسازیِ خیره کننده و رَسا، یکی از دو بازیِ برتر ... دیدن ادامه ›› آن نمایش بود؛

حال در پیوندی دوباره، دو بازیگر مکمل همدیگرن و انقدر با بداهه پردازی های به موقع همدیگر را غافلگیر کرده که از حضورشان در لحظه و صحنه، لذت کافی و وافی را هم به خودشان و هم به مخاطب انتقال میدهند.

بسیار بسیار نکات ریز و خوبی برای علاقه مندان به بازیگری در اجرای نقش این دو عزیز وجود دارد.

کار دکور ندارد که بد است، نور پردازی ندارد که بد است، از کارگردانی یک میزانسن و یک بازی گیری مانده که هردو در سطح بسیار خوب و درستی قرار دارد، شاید زمان گذاری و پرداخت بیشتر به کار، کارگردان را در دیگر سطوح و زوایای کارگردانی سربلند میکرد چرا که پتانسیل و سابقه را میتوان دریافت کرد.

درباره ی متن اما فقط میتوان یک نکته گفت: انسجام بسیار کم است و «شیزوفرنی» بیشتر دستمایه ای برای ایجاد موقعیتی کمدی‌ست تا پرداخت دقیق به این بیماری و اثر گذاری آن بر فرد و اطرافیان

برقرار و پاینده و پرکار باشید🙏🏻🌹