به عنوان کسی که از سالهای نوجوانی بارها و مکررا متن فرانسوی دلنشین و غیرقابل وصف اصلی اثر ، برگردانهای انگلیسی و سه ترجمه مختلف فارسی ازین اثر دوست داشتنی را خوانده بودم برایم بسیار جالب بود که به دیدن این نمایش بنشینم.

به نظر شخصی من اگر کار تمام موزیکال نبود و متن نمایش همان نثر زیبا و شیوای احمد شاملو میماند و بخش هایی فارغ از متن اصلی داستان، با شعرهای با وزن زیبا به نمایش اضافه میشد زیباتر بود (مانند شعر بسیار زیبای همخوانی رورانس پایان نمایش) با احترام به کارگردان عزیز و تمام عوامل اجرا، ولی اصرار به تمام موزیکال کردن نمایش موجب شده بود بخش های زیادی احساس شود به زور شعر به خورد متن داده شده و کار کمی ناموزون در می آمد، گویی که یه نوشته نثر را به زور سعی کنی با آهنگ بخوانی.

از نقاط قوت چشمگیر نمایش، طراحی صحنه و بازی با صحنه بود که بی شک از زیرساخت های فوق العاده سالن اپرای تهران-رودکی (وحدت کنونی) است که ... دیدن ادامه ›› هر نمایشی در این تالار بروی صحنه میرود این انعطاف صحنه های زیبایی آن را چندین برابر میکند.
{آدم وقتی وارد تالار روکی میشود، دو بار غم عالم به دلش مینشیند. یکی موقع ورودی و تحمّل آن همه تحمیل، یکی موقعی نشستن در سالن و تماشای آن همه شکوه}

در پایان مجددا از زحمات تمامی عوامل اجرا که خاطره های زیبای نوجوانی را بازیادآوری کردند تشکر میکنم.

«حالا میدونیم که اسمش چیه، چون دیگه حالا میدونیم کیه»