نمایش حاصل تلاش گروهیِ نسل جدید تئاتر بود با امضای خاص خودش. شاید بشه گفت ورود روانکاوانه به بحث تروماهای کودکی و دور تسلسل‌واری که خشونت رو نسل به نسل منتقل می‌کنه. از بحث محتوا که بگذریم فرمی که برای بیان این موضوع استفاده شده بود بسیار جسورانه بود. سبک رئالیسم جادویی و استفاده از نورپردازی و طراحی صحنه ای که فضای وهم و واقعیت رو به هم متصل می‌کرد. شاید بزرگترین خرده ای که میتونم بگیرم این باشه که جای خیلی بیشتری برای خیال پردازی وجود داشت. نمایش در ساخت موقعیت های خاص و به دور از کلیشه خیلی خوب عمل می‌کرد. شاید بهترین لحظه ای که میتونم مثال بزنم پایان بود. پایانی که خیلی بهتر از توقع من بود. به تیم سازنده ی این نمایش تبریک می‌گم چون به طور همزمان از دو چیز لذت بردم:
۱_ نمایشی با ریتم خوب و داستان جالب
۲_ جوشش نسل جدید تئاتر