از اینکه فضای کار برخلاف برخی اجراها از همین نمایش به سمت لودگی نرفت راضی ام. مارتین مک دونا زبان طنز دارد ولی طنز با لودگی متفاوت است. اما چیزی که در این اجرا وجود نداشت شاعرانگی اثر بود. مک دونا از طنزهای سیاه که به شکل کاملا جدی بیان می شوند، سر و صدا (بویژه که گاه با سکوتی ناگهانی بر آن تاکید می کند) و المان هایی از این دست شعر می سراید و شاعرانگی در آثار مک دونا نه وجه تزیینی بلکه اساس و زیر بنای اثر است. مشکل دیگر مربوط به تنالیته و بیان بازیگران نمایش بود. انتظار این است که بازیگران تئاتر علاوه بر وجوه بازیگری بر روی صدای خود نیز تسلط یابند که البته جوانی بازیگران باعث می شود که خیلی نشود به آن خرده گرفت. با این وجود در مجموع و بویژه به خاطر همان نکته مثبتی که در ابتدا گفته شد از اجرای مذکور راضی ام.