هنوز غم غمناک فهیمه را از تاریکیِ بسیار تاریک خاک سفید، حس می کنم! حسرت از محلّه ی نیروگاه شهر قم، تنها آمده به جزیره تا به غربتی ها، سرانجام تلخ سَرور و فصیح را یادآور شود... اگرچه نه هادی دو چشم بینای دقیق دارد و نه روحی (روح الله) مغز و روانی سالم تا این مهم درک بکند!! نقره بیچاره مجموعه ی تمام نجاسات روزگار بوده وُ هست... برای همین از اینکه گاهی نیز مجتبی باشد، شرمی در او نیست. و محمود سالها پیش از آنکه کسی بداند، مرده وُ... تنها برای این خود را در معرض مرگی هُولناک قرار داد تا نامش در گنداب و تعفّن دخمه ها و زیرزمین هایی که عبدی و بهروز رفع خماری می کردند، گاهی بر زبان ها بیاید. محمود اگرچه سوادی نداشته، خوب می دانسته که روزی با نزدیک شدن به نُوروز، جزیره به زیر آب فراموشی خواهد رفت... شاید همین امشب اسی در خواب، تصاویری گنگ و مبهم از روزگاری بس تیره را برای آنی به یاد بیاورد و رقصی زننده از خود، در ذهنی پریشان ببیند.


مهبد مکّی _ موسیقی پژوه و مشاور موسیقایی 2 مجموعه ی بزرگ سلمان فارسی و نون خ (فصل پنجم)