اولش پیش خودم گفتم چرا شبیه کار کودکه ولی هر چی جلوتر رفت دیدم نه ما کودکهایی هستیم که قافیه رو باختیم
این نمایش وحشتناک دغدغه منده بشدت لایه لایه و عمیقه حتی مخاطب خاص هم دچار چالش ارتباط با نمایش میشه
ولی در نهایت که یادآور میشه همون مشت خاک هم نبستیم ترسناک میشه
یک تئاتر مینیمال فکر شده با بازیها و کارگردانی درخشان
واقعا دیدن یک ابزورد ایرانی با استاندارهای دراماتیک آدم رو به وجد میاره
قطعا برای بار دوم به تماشای این نمایش مینشینم نه بخاطر اونکه ازش خوشم اومده بلکه بخاطر حلقه های مفقوده ای که هنوز کشفشون نکردم
ریتم نمایش فرصت پلهای ارتباطی رو از آدم میگیره
مرسی از همتون