از "ش" شروع می کنم...و راه من زود به پایان می رسد...
قدم اول را بر می دارم.سرم سنگین از "ش" .به آسفالت نگاه می کنم،که داغیش با سیاهی چشمانم احوال پرسی می کند.
قدم دوم را بر می دارم.کمی سبک می شوم.صداهای عجیبی بین 2 گوشم بند بازی می کنند.یکی از آنها از روی طناب افتاد...از ترس قدم دیگری برداشتم.
قدم سوم برایم سنگین بود و سرم سبکتر از قبل،یا شایدم برعکس...نمیدانم...تنها یک چیز در ذهنم از حریم کدر ها بیرون است...چیزی شبیه من و خودم...یا شایدم برعکس...نمی دانم...
قدم چهارم را...
بر نمیدارم
می گذارم
می گذارم سر جایش
شاید روی طاقچه
شاید روی داغی آسفالت
شاید روی سیاهی چشمهایم...
س.ا