حریق خزان بود
همه برگها آتش سرخ ،
همه شاخه ها شعله ی زرد ،
درختان همه دود پیچان به تاراج باد ،
و بـــــرگـــــی کـــــــــه مــــــــــی ســــــوخـــــت ،
مـــــــــــی ریـــــــخــــت ... دیدن ادامه ›› ،
مــــــــی مــــــــــــرد .
و جامی سزاوار چندین هزار آفرین ،
که بر سنگ می خورد .

من از جنگل شعله ها می گذشتم .
غبار غروب ،
به روی درختان فرو می نشست .
و باد غریب ،
عبوس از بر شاخه ها می گذشت .
و سر در پی برگ ها می گذاشت .
فضا را صدای غم آلود برگی که فریاد می زد ،
و برگی که دشنام می داد ،
و برگی که پیغام گنگی به لب داشت ،
لبریز می کرد .
و در چشم برگی که خاموش خاموش می سوخت ،
نگاهی که نفرین به پاییز می کرد .

حریق خزان بود .
من از جنگل شعله ها می گذشتم .
هــــــــمـــــــه هـــســـتــــــی ام جــــنــــگــــلــــی شـــــعــــلــــه ور بــــود .
که توفان بی رحم اندوه ،
به هر سو که می خواست می تاخت ،
می کوفت ،
می زد ،
به تاراج می برد .
و جانی که چون برگ می سوخت ،
می ریخت ،
می مرد .
و جامی سزاوار نفرین که بر سنگ می خورد .

شب از جنگل شعله ها می گذشت .
حریق خزان بود و تاراج باد .
من آهسته در دود شب رو نهفتم ،
و در گوش برگی که خاموش می سوخت گفتم ؛
مسوز
این چنین گرم در خود مسوز .
مپیچ ؛
این چنین تلخ بر خود مپیچ .
که گر دست بیداد ِ تقدیر ِ کور
تو را می دواند به دنبال باد ،
مرا می دواند به دنبال هیچ

دیشب بالاخره اون دو تا تندیس افتخار دست بوسی ِ تو رو پیدا کردن
دیشب من بودم و سرافکندگی و سربه زیری
دیشب 40 دقیقه سرپا جلوی تئاتر شهر ایستادم تا تئاتر تموم بشه و تو از سالن تئاتر بیرون بیای
دیشب همه ی این مسائل رو دل حل کرد ( بگذار که دل حل کند این مسئله ها را )
دیشب من بودم و تو ایستگاه اشتباه پیاده شدن
دیشب من بودم ... دیدن ادامه ›› و یه دنیا حرف و گله ی نگفته
دیشب تو با لبخند اومدی و من سر به زیر ، و تو با خنده رفتی موقع دیدن اون بسته ی آخر . و این چقدر خوبه . اینکه تو بخندی
دیشب جمال رویت ، تشبیه ِ ماه کردم / تو به ز ماه بودی ، من اشتباه کردم
دیشب وقتی اون دو تندیس بسته بندی شده رو گذاشتم تو دستت ، فکر می کردی سنگینی مال اوناس ، نمی دونستی من یه دل ِ شکسته و یه قلب ِ بیمار رو هم تو اون بسته ها بهت دادم . سنگینی مال اونا بود

دیشب تو گفتی که دلیل این همه محبت رو نمی دونی ، هه ...
دلیلش اینه که ، یه نفر ، یکی رو از جان دوست داره ، از ته ِ قلب ، از جان ... بی منت ... بی توقع ...
نگو که نمی دونی ...

راستی دلیل این گریه ها رو چی ؟ اینا رو هم نمی دونی ؟

من اما ...
ندارم جز زبان ِ دل ، زبان ِ دل
دلی لبریز از مهر ِ تو ، ای با دوستی دشمن

:,(,,,,,,,,,,,,