شیوه عبور از موقیعیت ساکن و آرام به یک بستر پر تنش و قلیان یافته با استناد و تکیه به گذشته مخفی کاراکتر ها و افشای دروغ ها ، شیوه مرسومه اکثر کار های آقای اصغر فرهادی .. و صد البته که کار سخت و پر ظرافتیه که بشه موقیت اول رو به موقعیت دوم رسوند و مخاطب رو اروم آروم رو به جلو برد . نمایش بی پایان با دقتی مثال زدنی و توجه به جزییات ریز داستانی و شخصیت پردازی و با بهره جستن از بازی حرفه ای بازیگرانش این امر سخت و دشوار رو خلق میکنه .. ستون اصلی قدرت این نمایش در داستان پردازی و کارگردانیشه و در مرحله بعد بازی بی نظیر بازیگرانش .. شاید اگر دیالوگ های پایانی کار که حال و هوایی روضه خوانی به خود گرفته ، نبود . کار بهتر میشد .. ولی خب چیزی که در پایان نصیب مخاطبین این اثر میشه لذت تماشای یک نمایش زیبا ست که بیان کننده تخصص عواملی حرفه ای در خلق این اثره