نمایش خوبی بود البته نه به خوبی کار قبلی افشین واعظی (خوابیدن). تم کلی نمایش کمی تکراری و کلیشه ای بود ولی اجراها قشنگ بود.‌
اول نمایش (قبل از شروع) افشین واعظی در جایگاه مربی مدیتیشین و با عبارات کلیشه ای (که ممکن بود با ادبیات روانشناسی زرد اشتباه گرفته بشه) از تماشگران خواست چسمهایشان را ببندند با دم و بازدم خودشون رو از استرسهای روزانه خالی کنند.‌ برایم جای سوال بود چرا یه کارگردان تاتر که در طول تاتر میخواد ذهن مخاطب رو هم بزنه، چرا و با چه اعتباری خودش رو در جایگاه مربی مدیتیشن قرار میده؟ اگر ربطی با ماجرای نمایش داشت متوجه نشدم. به نظرم غیرضروری بود و از افشین واعظی انتظار نمیرفت که بخواهد به هر نحو ذهن مخاطب رو مدیریت کنه درحالی که مخاطب برای این کار نیامده بود