در درجه اول باید بگم که طراحی صحنه رو خیلی دوست داشتم. چقدر خوبه که دست و بال طراح صحنه به لحاظ مالی باز باشه و کاری گه دلش خواسته رو بتونه کامل انجام بده
طراحی لباس یک پله پایین‌تر از طراحی صحنه بود اما به نسبت قابل توجه بود.
بازی بازیگران بسیار عالی بود. عمیقا از تک تک نقشها(علی الخصوص بازیگران مرد که واقعا خیلی قوی بودن) لذت بردم. به طور شاخص پیمان محسنی، محسن ‌میرزاخانی و مهران ‌مرادی واقعا عالی بودن.
نمایشنامه دچار شعار زدگی بود و تناقض هایی داشت که پر واضح بود که هدفمند نوشته شده. تمام مردها و زنهای نمایش زیر سوال بودن...
فقط آدم خوبه خدمتکار خونه بود که تنها دیالوگش شعاری‌ترین جمله نمایش بود...
و البته اینکه یه نمایشنامه تا این حد، رو و واضح شعار زده باشه، برام عجیبه...
در حالیکه که یه نویسنده خوب میتونه عمیق‌ترین پیامها رو در لفافه به تماشاچی منتقل کنه...
دو بار این نمایش رو دیدم و جاذبه های تصویری و بازیهای خوب بازیگرهاش بر ضعف نمایشنامه ارجعیت داشت.
رنگ و لعاب نمایش من رو به عنوان تماشاچی درگیر فضا می‌کرد.