من هم به نوبه‌ی خودم این نمایش رو دیدم، اما متاسفانه اون کیفیتی که مد نظرم بود این نمایش نداشت. مهم‌ترین اتفاق قبل از شروع نمایش افتاد که کارگردان ۳۰ دقیقه حضار رو سرپا نگه داشتن، تیاتر‌رو دیر شروع کردن من باب سخنرانی که خب برای من واقعا عجیب بود. در ادامه توضیح دادن که این کار یک نقطه‌ی عطفی در تاریخ تیاتر ایران خواهد بود و این اجرا رو تقدیم کردن به استاد بیضایی.
صحنه با متریال بدی دکور شده بود، نورپردازی اصلا و اصلا مناسب نبود ( بهتره بگم نورپردازی خاصی مشاهده نشد ) بازیگران پرفورمنس خوبی نداشتن. گروه ایفاگران تقریبا در هیچ لحظه‌ای از نمایش با تیم موسیقی هماهنگ نبودن و من حرص خوردن رو در چهره نوازنده می‌تونستم تشخیص بدم.
در نهایت باید بگم نه تنها نقطه عطفی نبود که به نظرم این لحظه سقوط هنر نمایشی مارو با خودش به همراه میاره!