سیئر یک تئاتر واقعیست،
مثال ساده: اگر شما عاشق سبک پاپ در موسیقی هستید، قطعا بعضی سبک های دیگر موسیقی مثل رپ که تعریفش نوعی موسیقی اعتراض آمیز هستش رو هم گوش میدید و لذت هم میبرید،
به نظر من سیئر همون سبک رپ در تئاتره در مقابل سبک های پاپ تئاتری، نباید از حق گذشت که تئاتر هایی به روی صحنه هستند که از لحاظ محتوا، مفهوم و درک جامعه و حرف جامعه، هیچ حرفی برای گفتن ندارند، حتی بعضی از تئاتر ها مکانی پولساز برای بعضی تهیه کننده ها و کارگردانان به اصلاح حرفه ای شده، و با آوردن خواننده های نابازیگر و ... سعی در پر کردن سالن دارند که موفق هم هستند، و این یعنی مردم برای تئاتر به سالن های نمایشی نیامدند، بلکه برای دیدن یک فرد خاص به سالن ها حجوم آوردند،
اما اینکه سیئر چطور توانسته مخاطبین خودش رو بدون هیچ پولتیک و چهره ی خاصی به سالن نمایشی بکشونه و با رضایت از سالن خارج بشن، دلیلش رو باید رفت و دید، که چطور نویسنده ی کار آقای مسعود بهمنی دیالوگ هایی پر از حرف دل و درد جامعه را نوشتند و کارگردان کار آقای حسین فردوسی با نگاه و نگرش درست با متود اکتینگ روز دنیا اون دیالوگهارو روی صحنه زنده کردند. دست خوش♥️
کار خوش ریتم، پر محتوا، پر از دیالوگ های ماندگار که حقیقتا جای تفکر داره، و این یعنی تئاتری که باید به تماشای اون بنشینیم.
در هر صورت جا داره از تمامی عوامل گروه سیئر تشکر کنم و خسته نباشید بگم به همگی،☘️
امیدوارم درجات بالاتر ببینمتون♥️🎭