با تشکر از تک تک عوامل ساخت این تاتر بی نظیر،خیلی دوستش داشتم.از بین مکاتب فلسفی بنظرم به فلسفه اگزیستانسیالیم نزدیک بود.و اضطراب وجودی که همراه همیشگی همه ما انسانهاست رو خیلی خوب موشکافی کرده.و مثل سفری عمیق و جداب و البته دردناک به زوایای وجودمونه.نمایشنامه وامدار فلسفه نهیلیست هم بود.بطور کلی ناامیدی زاییده درد نیستی و عدم و مرگه،که قطعی ترین اتفاق زندگی همه ماست.و بقول فیلسوفی مرگ از تولد هم قطعی تره چون احتمال متولد نشدن هست اما احتمال نمردن نیست.خود امید هم از عجیب ترین و پیچیده ترین مفاهیم فلسفه هست.در یکی از اساطیر یونانی امید به عنوان باقیمانده جعبه ای که حامل شرها بوده و به زمین خورده نام میبرند!طبق این افسانه شرها روی زمین پخش شده و فقط امید جا مونده که نوع بشر بتونه شرهای زندگی رو تحمل کنه!و سوال اینه که امید خیره یا شر؟