نمایش نسبتا خوبی بود. گاهی از ریتم میافتاد ولی در نهایت بازی ها مخاطب رو به نقطه ی مطلوب میرسوندند. شخصیت کارو به عنوان یک کاتولیزور ارتباطی بین پرسوناژ های دیگه خیلی خوب درومده بود که البته بازی خسرو پسیانی کیفیت نهایی نمایش رو بالا برده بود.