نمایش با ریتم کند شروع می شود ولی با حضور الهه شه پرست کمی جان می‌گیرد.
این درحالیست که با ورود سیروس همتی نمایش معنا پیدا می‌کند. دیالوگ ها و میزانسن ها متنوع می شوند و کار از یکدستی در می آید.
صحنه ی ارتباط آقای همتی با تماشاگران خستگی را از تن می زداید.
در کل این نمایش از مونولوگ رنج می‌برد اما دیدن آن خالی از لطف نیست.