بازی با نورها و انتخاب رنگ متناسب با فضا خیلی به نظرم خوب بود، یه جورایی آدمو محسور خودش می کرد، نقطه اوج این نمایش به نظر من اکت فوق العاده ی فرشته حسینی بود، واقعن از دیدن پرفورمنس ایشون لذت بردم. فقط از نظر من اون مونولوگ نهایی نوید محمدزاده خیلی گنگ بود، نه به خاطر خود جمله بندی، بلکه به خاطر این که صدا واضح شنیده نمی شد با این که من ردیف دوم بودم. شاید موسیقی پس زمینه بلند بود زیادی، نمی دونم. ولی از اونجایی که این مونولوگ برای درک این اثر مهمه، به نظرم بهتر می بود که واضح تر می شد شنید.