مقاله "پژوهش های یک پیر کودک اندیش " ، تحلیلی بر داستان " پژوهش های یک سگ " اثر فرانتس کافگا .‏
نوشته : " پوریا گل شناس " ( از دوستان و یاران قدیم دیوار ) .‏
چاپ شده در مجله گلستانه ، شماره 119 ، تیرماه 91‏
مرجع داستان : کافکا فرانتس ، مجموعه داستانها ، ترجمه امیر جلال الدین اعلم ، چاپ چهارم 1386‏
‏ ، انتشارات نیلوفر
‏---------------------------------------------------------‏
در بخشی از مقاله میخوانیم : پژوهش های یک سگ ، یکی از داستانهای نیمه کاره و ناتمام کافکا ست.که پس از مرگ او به چاپ ‏رسید.. این داستان از زبان یک سگ روایت میشود که با پیوستگی مداومی به شرح زندگی اش در جامعه سگان میپردازد......‏
در ... دیدن ادامه ›› پژوهش های یک سگ ، نیز چون دیگر اثار کافکا ، همین که یک سگ اغاز به سخن گفتن انهم به گونه ای بسیار جدی میکند و ‏حسب حالش را میگوید ، در اغاز پرسشی است که بی شکیب در انتظار پاسخ نویسنده ایم. اما دیری نمیپاید که خود نیز این پرسش ‏را در لابلای واژه های یک انسان سگ نما و سخنگو به فراموشی میسپاریم......‏
این پژوهشگر سگ واقعا سرگذشت غم انگیزی داشته ،او ناخواسته با هفت سگ دیگر مواجه میشود که خلوتی کرده اند و ‏موسیقیمینوازند و میرقصند . اجتماع برای این کودکبسیار شگفت انگیز مینماید. زیرا او به قدر بزرگترهایش با این اجتماع اشنا ‏نیست....‏
در اغازین صفحات داستان ، عنصری اعجاب انگیز ما را دچار تردیدی ترسناک میکند ، سگ بودن حتی به ما هم سرایت میکند و ‏ناگهان خود را در جامعه سگان مییابیم.. زیرا سگ میگوید ،" هرچه باشد انها سگ بودند، سگ هائی مثل من و شما ".....‏
این نخستین بار است که داستان ، ما را وارد جامعه سگان میکند و احساس سگ بودن به خود ما هم دست میدهد و این به ساختن ‏جهان وهم انگیز کافکا که میکوشد ان را هرچه واقعی تر نشان دهد کمک میکند. حالا که ما هم سگ هستیم بیشتر با این سگ بینوا ‏احساس همدردی میکنیم.............‏
در اخر پژوهش های این سگ نتیجه رضایت بخشی ندارد : " پژوهش هایم بی سامان گشته اند، واداده ام، خسته شده ام.."
او در ‏واماندگی و پیری نمیتواند تقصیر را به گردن نسلش و زمانه اش که همانندی فکری با ان نداشته بیندازد :
" هر ایرادی از نسلم ‏بگیرم ، نسلهای پیشتر بهتر نبودند، به راستی به لحاظی بسیار بدتر، بسیار ضعیفتر ، بودند ". و گذشتگان و نیاکان را هم ‏نمیتواندمقصر بداند :" گمانم تردید نیاکانم را نیز میفهمم، اگر بجایشان بودیم ، بی گمان همان جور عمل میکردیم ، به راستی ‏میتوانستم تقریبا بگویم: خوشا به حال ما که نمیبایست تقصیر را به گردن بگیریم و در عوض میتوانیم در دنیائی که دیگران ‏تاریکش گردانده اند در خاموشی تقریبا بی تقصیر به سوی مرگ بشتابیم." هر چند که در جوانی انها را مقصر می پنداشته : "من ‏انها را مسئول همه چیز میدانستم، گرچه دلش را نداشتم اشکارا این را بگویم که انها بودند که زندگی سگی مان را به تقصیر ‏گرفتار کردند.".‏