چقدر من این نمایشنامه رو دوست دارم؛ سرگشتگی، تکرار و تکرار و گیر افتادن انسان در وادی تکرار های بی هدف و انتظار برای اومدن منجی که حتی نمیدونی چه شکلیه... به کلام تبدیل کردن اونهمه معانی عمیق که پشت هر جمله دنیا دنیا فلسفه هست... و چه زیباتر به تصویر کشیدن این جملات توسط تیم عالی این اجرا. خیلی خیلی لذت بردم از تماشای این نمایش و حقا که بی نظیر بود... مدت ها بود دنبال همچین چیزی توی این شب های سرد تئاتر میگشتم و درنهایت با یک آخیییییشششششش! از سالن اومدم بیرون. هنوز دارم بهش فکر میکنم. چقدر درست و به جا بود همه چیز و چقدر شما حرفه ای بودید. یکبار دیگه بهم ثابت شد که اسم و رسم و هارت و پورت برای تئاتر اعتبار نمیشه! امیرحسین جوانی واقعا خواهد درخشید. بازیگران بسیار بسیار مسلط و حرفه ای. زبان بدن فوق العاده ی آقای احمدی واقعا متحیرم میکرد. قدرت صدای بی نظیر آقای بیات هم همینطور. نور و آکسسوار صحنه رو هم خیلی خیلی دوست داشتم. این اجرا پر از ظرافت بود. ایده ی تایم لپس برای پرده ی دوم و برگشت ولادیمیر به وقایع و پرسیدن سوالی که ذهنش رو درگیر کرده بود لحظه ای بود که از شدت ذوق دوست داشتم بایستم و دست بزنم. شما خیلی خیلی خوب بودید. همچنان بدرخشید و پراجرا باشید. (و هزارماشالله به مسیحای ذبیحی که چقدر زیباست و با استعداد:))