جالب بود. منو یاد افکار شخصیت دازای تو انیمه ی سگ های ولگرد بانگو انداخت. که البته اونم از رمان نه آدمی از اوسامو دازای بود. خودکشی با اینکه گناهه ولی فکر کردن به اینکه آدم میتونه خودش مرگش رو انتخاب کنه همیشه برام جذاب بوده برای همین نمایش رو دوست داشتم. البته جا برای بهتر شدن و قوی تر شدن داشت. در میان نقش ها هم از همه قوی تر نقش شخصیت نویسنده بود. قشنگ حس رو منتقل می‌کرد حتی وقتی حرف نمیزد.