فاجعه به معنای واقعی کلمه
بازی‌های خیلی خیلی بد، طراحی صحنه‌ی بی‌ربط که اصلا در خدمت کار نیست و فقط قشنگه و تصاویری که هیچ ربطی ندارن و فقط سعی میکنن ادا در بیارن و یه داستان یه خطی که با یه مشت یاوه‌گویی بی‌معنی و زینت به یک ساعت اجرای خسته‌کننده تبدیل شده که حتی از سکوت‌هایی که میوفته هم میشه متوجه شد هیچ کارگردانی وجود نداشته که از بیرون کمی به کار جهت بده و این میزان خسته‌کنندگی و بی‌معنا بودن رو میشد از صدای خیلی کم دست‌ها در رورانس و صحبت‌های تماشاچی‌های در حال خروج از سالن هم فهمید
کاش افرادی مثل صابر ابر کمی نگران اعتبارشون بودن و اسم‌شون رو پشت هر کاری نمیزاشتن