«من» نمایشی بود که در تمام طول زمان اجراش حظ وافر بردم و داشتم نهیب میخوردم. در تئاتر هایی که اخیرا دیده بودن این نکته خیلی توی ذوقم میخورد که دیالوگ ها یا روایت های قصه رو نمیتونن به هم وصل کنن و نمایش ها انگار یه پارچه چهل تکه بودند که تکه های منفک شده اش هنوز به دنبال نخ و سوزن بودند برای اتصال. اما در این نمایش چقدر خوب تک تک دیالوگ ها و المان ها و تصویر سازی ها کمک کرد به شکل گیری تصویر پایانی.
تضاد درونی و بیرونی انسان، دیدن رویاها، مفهوم تنهایی و شریک داشتن، میل به ایستایی و مقاومت در برابر جریان سیال زندگی، و حقیقت پیش بینی ناپذیر بودن آینده همگی مفاهیمی بودند که در این تئاتر به خوبی پرداخته شده بودند.
مفاهیم روانشناختی‌ای که در ترکیب با هنر بازیگری و داستان پردازی بار دیگر تلنگری بود بر ذهن من که در دنیای امروز کجا ایستاده‌ام؟
نمایش «من» تجربه زیسته هر فردی میتواند باشد، شاید هم تجربه ای در آینده...

اون ته نوشته بروشور هم بسیار مجذوب کننده بود، عین این دیالوگ توی تئاتر نبود و اینکه برداشتی ازش رو توی بروشور آورده بودن کار جدید و تاثیر گذاری بود.

با سپاس از همه عوامل.