امشب در شرایطی به دیدن نمایش نوردخت نشستم که ده دقیقه مانده به شروع نمایش برق تماشاخانه سنگلج قطع شد. قصه تکراری و پرغصه این روزهای ایران. بحران مدیریت‌.
کنجکاو بودم واکنش اعضای گروه را ببینم. اجرای نمایش در شرایطی که سالن فاقد نور است و چراغ قوه تلفن های همراه تماشاچیان تنها منابع نور صحنه است، الحق جسارت میخواست و باید از این نظر به عوامل کار تبریک گفت. با در نظر گرفتن این شرایط غیر عادی نظر خودم را در رابطه با نمایش می نویسم.
نخست در مورد بازی بازیگران باید بگم اجرای همه بازیگران به جز بازیگر نقش سیاه را دوست داشتم.
اعتراف میکنم بازیگر سیاه با نمک بود و میتوانست بعضا با بداهه گویی هایش از مخاطب خنده بگیرد اما نباید یادمان برود، سیاه مختصات خاص خودش را دارد. بازی با کلمات و پس و پیش کردن حروف آنها در حالیکه وزن و آهنگ کلمه درست به نظر بیاید و اشتباه لفظی را به ذهن تماشاچی متبادر کند یکی از مهمترین تکنیکهای اجرایی این شخصیت است که متأسفانه فقدان این تکنیک در شخصیت سیاه این نمایش به شدت خودنمایی میکرد. بازیگر نقش سیاه در تلاش برای پیاده کردن این تکنیک موفق نبود و بهتر میبود بر روی سایر تکنیک ها همچون بداهه پردازی، میمیک چهره و رقص تمرکز بیشتری میداشت. علی ایحال تلاش سایر بازیگران در تعهدشان به متن نمایشنامه علیرغم شرایط پیش بینی نشده اجرا، ستودنی بود.
نمایش در زمان و مکان نامعلومی بود (برداشت من این است) دلیل این امر شاید به سردرگمی نویسنده در بکار بردن ادبیاتی مشخص در نمایشنامه برمیگردد. ... دیدن ادامه ›› ادبیات متن، گاهی دوران قاجار را به ذهن متبادر میکرد و گاهی از جنس نمایش های مذهبی بود. همچنین است لباس سرباز که دوران پهلوی اول را به یاد می آورد ولیکن لباس وزیر یا قاضی القضات که به لباسهای خلفای عباسی میمانست.
اشاره غیر مستقیم متن به نمایشنامه هملت و اجرای نمایش در دل نمایش اصلی، تمهید خوب نویسنده برای پیشبرد روایت بود.
در مجموع به تمام عوامل خسته نباشید میگم و مطمئنم اجرای امشب علیرغم سختی های شرایط بی برقی، تجربه خوبی برای بازیگران به همراه خواهد داشت همانطور که برای من تماشاچی تجربه جالبی بود. این شرایط باعث بداهه گویی هایی از جانب بعضی بازیگران بالاخص شخصیت سیاه شد که این خود باعث ایجاد جو خودمانی میان مخاطب و بازیگران مبشد.