امشب این کار رو دیدم. سه روایت از سه آزادی خواه عصر مشروطه، و سرنوشت تراژیک هر سه آنها. نقش پررنگ زن، تاکید بر مفهوم مادر وطن، در روایت نایب مریم و ایران بانو، چقدر به جا و درست بود. اولی که با قداره به جنگ بی عدالتی رفت و دومی، راه آزادی را از مسیر کلمه و آگاهی در پیش گرفت. حین تماشای نمایش، با خودم میگفتم این سرزمین همیشه تشنه همین کلمه چهار حرفی بوده و هرگز بهش دست نیافته. استفاده از تصنیفهای عارف قزوینی و دیالوگهای واقعی ثبت شده در تاریخ برای جهانگیر خان و آقا خان بشدت قابل تحسین هست.
بازیها هماهنگ و خوب بود به ویژه بازی آقای لارستانی در نقش شاه. حالا بعد دو ساعت از تمام شدن اجرا، همچنان زیر لب همراه کاراکترهای نمایش زمزمه میکنم: وای وطن، وای