من نمی تونم درک کنم که چرا در هر نوع کار کمدی باید منِ مخاطب دنبال فلسلفه و مفهوم باشم ، البته اینو با توجه به بعضی کامنت های زیر میگم ، وگرنه از نظر من خیلی هم عمق داشت . یه لحظه یک سوم پایانی کار به خودم اومدم و گفتم اووووه چقد جالب که برای ساختن کارکتر یک قاتل انقدر غیر کلیشه ای عمل کردن قاتلی بامزه شوخ معتقد و حتی دوست داشتنی اما در عین حال باور پذیر به عنوان یک قاتل ! بنظرم این سخت ترین کار همه انتظار دارن قاتل ها اخمو بد دهن گوش خراش و بی رحم ذاتی باشن . یهو به خودم اومدم دیدم جدا از این نوع رسیدن به نقش متفاوت قصه داره اشاره میکنه به اینکه هیچی از هیچ کس بعید نیست ، نمیشه از رو ظاهر قضاوت کرد و خود اون شخصی که مثلا قاتله با هم صنف خودش می تونه خیلییییی عادی صحبت کنه ( مثل اونجا که کارکتر محتمل میگفت اره منم همینجوری م جدیدا زود داغ میکنم و سریع میکشم ) انگار مثلا دوتا پزشک دوتا راننده تاکسی دوتا نقاش باهم صحبت میکردن . یک بخشی از تعریف پرسونا در شخصیت آدم که سیاه ترین ویژگی خودشو به عنوان قاتل لخت بیان میکنه .
من خیلی لذت بردم از این کار . برای من خیلی غیر سطحی و عمیق بود . بازی ها بنظرم عالی بود ، گاهی هیچ کاری نکردن در بازیگری ( داد نزدن ، اکت عجیب نیومدن ) سخت تر هر چیزی میشه .