بهرام توکلی سینمایی را انتخاب کرده است که در ایران مختص خودش است و در این سینما و تفکرِ تقریبا یکسانِ جاری در فیلم هایش به شدت آگاه یا بهتر بگویم متخصص است. بهرام توکلی در "اینجا بدون من" بیینده را غافلگیرکرده و در رویه فیلم یک باج مختصر به تماشاگری که به سطح فیلم امیدوار است، می دهد. اما این باج در "آسمان زرد کم عمق"اصلا داده نمی شود که شاید شاید علت ناراضی بودن برخی از فیلم همین باشد. البته به عقیده من سطح هم ناقص نیست و اگر به عنوان پیشین فیلم "احتمال معکوس" فکر کنیم، برملا شدن راز خواستن نابودی در اوج زیبایی برای خود و عزیزان پایان رویه سطحی فیلم است. فیلم بسیار خوب و خوش ساخت و معرکه است. بازی ترانه علیدوستی بی نظیر و آذرنگ عزیز نیز معرکه. لوکیشن و تصاویر و موسیقی فیلم هم حتی برای میخکوب کردن تماشاگر کافی اند.
ذهنِ من به عنوان بیینده پس از تماشای بار اول فیلم پر از سوال است و برای درک آنچه بهرام توکلی می خواهد بگوید بیش از یک بار باید فیلم را دید.