یکی از فیلم های خوبی که دیدم .اگه آخر فیلم همون جوری که دوست داشتم تموم می شد از بهترین فیلم هایی که دیدم میشد . باید گفت که فرهادی سینمای خودشو داره . چیزی که فقط درباره ی معدودی از سینما گرا می شه گفت . تو ایران شاید فقط کیارستمی بود تا قبل از فرهادی . . فرهادی وام دار کسی نیست .سینماش هویت داره . مخصوص به خودشه .
اگه آخر فیلم اسمشو نبینی بازم می فهمی که کاره فرهادیه و این خوبه .
فیلم به شدت درگیر کنندس و پر از تنش . تنشی که حتی می تونه تا چند ساعت و چند روز بعد از تماشا همراهت باشه . . باز هم تاکید فرهادی بر اضطراب . اضطراب انسان بودن و ماندن که به تصویر کشیدنش بی نهایت دشواره .